دست هاي مصنوعي انواع گوناگون و متعددي دارند كه از ميان آنها پروتز هايي كه با قابليت هاي نزديكتري به نمونه دست طبيعي و زنده انسان هستند براي معلولان قطع عضو جذاب تر و كاربردي تر هستند.اما دستان با درجات آزادي بالا موانع بسياري مواجه اند از جمله كنترل و حركت جداگانه انگشتان ، حالت دهي شكل دست براي گرفتن اجسام مختلف و ....كه محققان راه هاي مختلفي را بررسي كرده اند كه بعضا براي بدن تهاجمي يا غير تهاجمي بوده است. از گروه تهاجمي مي توان به كاشت سنسور برروي عضلات دست و اعصاب آن اشاره نمود و همچنين از گروه غير تهاجمي مي توان به استفاده از سيگنال هاي حياتي بدن از جمله EEG,EMG,ENG و استخراج الگو از آن جهت حركت ارادي انگشتان شخص بيمار استفاده كرد.اما هردو گروه داراي هزينه هاي بسيار بالا ، ضريب خطا زياد ، سرعت پاسخ دهي نامطلوب، در موارد تهاجمي بودن همراه با درد و عوارض جانبي و.....همراه بئده است.حال راه حل جديدي را ما پيشنهاد مي دهيم كه با استفاده از دوربين كه در پروتز دست تعبيه شده است ،پروتز تصوير اجسام را گرفته و سپس با توجه به شكل جسم كه به وسيله ي پردازش تصوير به دست مي آيد ، بهترين نوع و حالت انگشتان را براي بيمار بدون اتلاف وقت و رنج و زحمتي انتخاب مي نمايد.

با پيشرفت تكنولوژي و ساخت پروتز هاي بايونيك، بازخورد حسي زيستي يكي از مهمترين نياز هاي معلولان است جهت ايجاد يك سيستم حلقه بسته حسي و تعويض حسي تشخيصي به مثابه حس لامسه كه تا كنون تلاش هاي زيادي براي حل و فائق آمدن به آن مشكل انجام شده است. حال مشكل اساسي موجود نوع و تعداد ديتا هاي ارسالي جهت بازخورد حسي مطلوب مي باشد. در اين اختراع سيستمي ارائه شده است كه شامل دو بخش است. بخش اول شامل دريافت ديتا هاي هدف از طريق سنسور ها مي باشد كه بسته به نياز در طرح هاي مختلف طراحي و ساخته مي شوند و بخش دوم محرك هاي ايجاد كننده احساسات متناظر براي شخص مي باشد كه به صورت بازوبند و يا دست بند مي باشد. اين وسيله در حوزه ارتباط رايانه و انسان است كه به وسيله آن مي توان دركي از محيطي ديگر را بدون محدوديت مكاني به صورت طبيعي تجربه كرد. احساسات نامبرده شامل دما، فشار، موقعيت مكاني انگشت، لرزش و لغزش مي باشد. اين وسيله همچنين مي تواند براي براي مصارف متعددي جهت استفاده در سيستم هاي واقعيت مجازي و واقعيت افزوده، تله مديسين و سايز حوزه هايي كه نياز به درك پراموني از راه دور دارند، اشاره كرد.

يكي از چالش انگيز ترين مراحل طراحي و ساخت پروتز هاي دست، نحوه كنترل نيروي وارده بر اجسام مختلف در زمان گرفتن و يا بلند كردن اجسام مي باشد. از سال هاي 1948 تا كنون روش هاي بيشماري مطرح شده اند كه همگي به صورت اتوماسيون و با بهره گيري از سيستم هاي كنترلي پيچيده و بصورت كاملا غير ارادي بوده اند. و در سال هاي اخير با بهره گيري از علم بهينه سازي سعي بر بهبود عملكردي فيدبك نيرو -فشار داشته اند. ولي اين سيستم ها به دليل تطابق نداشتن با شرايط مختلف سرعت پاسخ پايين و بعضا خطا هاي بالا به سمت ارادي كردن كنترل توسط معلول پيش رفتند. در اين ميان ايده هايي تهاجمي مطرح گرديد كه الكترود هايي را با عمل جراحي بر روي اعصاب عضلاني جهت تحريك متناسب با فيدبك نيرو طراحي و اجرا شد. حال در اين ايده شخص بدون درد، آموزش خاص و پرداخت هزينه تحميلي ديگر مي‌تواند تنها با بالشتك هاي هوايي و ويبراتور هاي بسيار كوچك، سيگنال هاي نيرو و فشاري كه از روي سطح پروتز شخص توسط سنسور هاي FSR,Pizo (كه به صورت لايه هاي كامپوزيتي بر روي پروتز دست نصب شده اند.) يا از فشار حاصل در بالشتك هاي هوايي مبدا؛ (كف انگشتان) گرفته مي‌شود درك كاملي را از نيروها و فشار هاي مختلف از محيط پيرامون خود داشته باشد. و نكته بسيار مهم كاربردي آن جايگذاري اين ويبراتور ها و بالشتك ها در محل هاي خاصي بر روي ساعد است كه معلول پس از دست دادن دست خود احساسي شبيه به حس انگشتان از دست رفته خود را دارد، است. سيستم بالشتك هوايي كاملا مكانيكي بوده و نيازي به انرژي الكتريكي ندارد. اين روش كاملا غير تهاجمي است.